[ Pobierz całość w formacie PDF ]

w barze? -"'spytał Richard zatrzymując się przed nią.
- Widziałem twoje zdjęcia zrobione przez Jeffa wtedy,
kiedy ustawiali kamery, a ty zastąpiłaś Becky. Jesteś
równie fotogeniczna, jak ona.
- Czy dlatego budzisz mnie w środku nocy, by
powiedzieć mi, że jestem fotogeniczna? - w głosie
Joanny brzmiała słodycz zaprawiona jadem.
UWODZICIEL
107
- Nie. Wyjaśniam ci tylko, dlaczego chcę, żebyś
zagrała w tej scenie - odpowiedział spokojnie Richard.
- To oczywiście, niewielka rola i nie będziesz musiała
nic mówić, więc...
- Dziękuję, ale nie - przerwała mu Joanna. - A te�
raz, jeśli pozwolisz, chciałabym się z powrotem
położyć.
- Odmawiasz? - zdziwił się.
- Tak, odmawiam - powtórzyła przedrzez
niając
go Joanna, - i, proszę, idz
już sobie. Mam dosyć
twoich głupich żartów, - rozzłościła się.
- Ale ja mówię poważnie.
- Ja również.
- Posłuchaj mnie, skarbie. To krótka scena. Zoba�
czysz, że ci się spodoba. I nawet nie będziesz musiała
chodzić, jeśli tego właśnie się obawiasz. Pomyśl o tym,
ile zyskasz dzięki tej niewielkiej roli. Pomyśl jakie
wrażenie zrobi to na twoich uczniach.
- Nie zależy mi na tym, by zrobić na kimś wrażenie
- odpowiedziała chłodno Joanna. - Robienie wrażenia,
to raczej twoja specjalność. Poza tym, mówiłam ci już
kiedyś, że kariera w filmie nie interesuje mnie.
- Do diabła, Joanno! - zniecierpliwił się Richard.
- Czy sądzisz, że zaproponowałbym ci tę rolę, gdybym
nie uważał, że doskonale się do tego nadajsz? Powinnaś
być zadowolona!
- Proszę, mów ciszej. Obudzisz Becky - Joanna
przymknęła drzwi sypialni. - Oczywiście, że schlebia
mi twoja propozycja, ale nie rozumiem twojego
zachowania. Czy muszę przyjąć tę rolę tylko dlatego,
że ty tego chcesz?
- Ja tego chcę?! Ależ, na litość boską, Joanno! Ja
to robię dla ciebie!
108 UWODZICIEL
Joanna roześmiała się. Na twarzy Marlowa pojawił
się rumieniec wstydu.
- No dobrze, przede wszystkim, chodzi mi o film
- przyznał niechętnie - ale...
Joanna nie przestawała się śmiać.
- Do diabła, kobieto! Czy ty w ogóle słuchasz, co
ja do ciebie mówię? - zdenerwował się.
Joanna spoważniała.
- Nie wtedy, kiedy krzyczysz. Mówiłam ci, że
obudzisz Becky - upomniała go surowo.
- Do diabła z Becky! - Richard był naprawdę
wściekły. Zielone oczy rzucały gniewne błyski. - Jesteś
niemożliwa! Uparta jak dziki osioł! Czy ty to robisz
specjalnie? Chcesz mnie sprowokować? Nie uda ci sie
te)! - oświadczył zdecydowanym tonem. - Chcesz,
zagrasz tę rolę, nie chcesz, nie przyjmiesz jej. Zrobisz,
)&k uważasz, ale nic to miedzy nami nie zmieni.
Słyszysz?
- Słyszę. Znów krzyczysz. Nie przejmuj się, nawet
bez mojego udziału twój film odniesie sukces. A w razie
gdyby ci się, mimo wszystko, nie udało - w jej głosie
pojawiła się złośliwa nutka - cóż, zawsze można
próbować dalej.
- Gdyby mi się nie udało?! - Richard nie posiadał
się z gniewu. - Gdyby mi się nie udało, z pewnością
nie zaczynałbym po raz drugi! Nie wierzysz we mnie,
prawda? Nic dziwnego, że mnie odtrącasz. Kto chciałby
wiązać się z takim niedorajdą? I, oczywiście, uważasz,
że to ja jestem nieczuły i płytki, że to dla mnie nic nie
znaczy...
- Nieprawda! - zaprotestowała - ale przecież jesteś
silny. Przeżyjesz. Zapomnisz. Poza tym zawsze możesz
wrócić do teatru. Jestem pewna, że twój ojciec...
UWODZICIEL
109
- Jeszcze nie jest ze mną aż tak z
le, ty wstrętna,
zimna babo! - rzucił gniewnie i wyszedł z pokoju
trzaskając drzwiami.
Co, u licha, miało znaczyć jego zachowanie?
- zastanawiała się Joanna po wyjściu Richarda. O co
mu znowu chodziło? Marlow znany był ze swego
temperamentu i nie kontrolowanych wybuchów gnie�
wu, ale tym razem przeszedł samego siebie.
Kolejny dzień wszystkim dał się we znaki. Zły
humor Marlowa wpływał na atmosferę na planie.
Tylko Joanna ignorowała lodowato uprzejme uwagi
i gniewne spojrzenia rzucane w jej stronę. Wcale nie
czuła się winna i nie zamierzała psuć sobie nastroju
zachowaniem Richarda.
Co on sobie wyobraża?! - myślała patrząc na
miotającego się na planie Marlowa. - Chce, żebym
cierpiała, bo zepsułam mu jego koncepcję sceny
w barze?! O nie! - postanowiła. Nie dam mu tej
satysfakcji.
Tego wieczora Joanna miała wolne. Becky, która
następnego dnia zaczynała zdjęcia póz
niej niż zwykle,
postanowiła spędzić noc u koleżanki. Tym sposobem
Joanna zyskiwała wieczór dla siebie.
Na kolację zeszła trochę póz
niej od innych. Kiedy
weszła do jadalni, wszyscy siedzieli już przy stole,
a jedyne wolne krzesło znajdowało się obok Marlowa.
Czyżby trzymał je specjalnie dla niej? Zawahała się,
ale tylko przez chwilę. Skoro tak, pokaże mu, jaka
dobra z niej aktorka! Ona też potrafi doskonale
udawać!
Odetchnęła głęboko i ruszyła w kierunku stołu.
Zdążyła jednak zrobić tylko kilka kroków, kiedy
nagle przy jej boku wyrósł Finn Tracey. Bez słowa
110 UWODZICIEL
lijął ją pod ramię i poprowadził do stojącego w kącie
sali stolika. Stolik byl nakryty dla dwóch osób. Finn
troskliwie posadził Joannę i z drwiącym uśmieszkiem
^kłonił się w stronę Marlowa.
- Jaką zbrodnię popełniłaś tym razem? - zwrócił
się do Joanny. - Zanim odpowiesz, pozwól, że cię
Uprzedzę. Wszystko, co powiesz, zostanie zapisane
i użyte do rozstrzygnięcia zakładów. Wydelegowano
innie, bym dowiedział się, dlaczego Nasz Najjaśniejszy
jest dziś od rana taki wściekły.
Joanna uśmiechnęła się.
- Odmówiłam udziału w jego filmie.
- Jak mogłaś! wykrzyknął Finn udając zgorszenie.
-- Choć, muszę wyznać, że szkoda mi Richarda. Ja też
widziałem te sceny, które przypadkiem nakręcili. Nie
żałujesz tej decyzji?
- Jasne, że nic. Nic chcę być aktorką.
- Szczęśliwiec / tego Marlowa - mruknął cicho [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum