[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wa prycza przykryta kilkoma kocami i parę półek zastawionych łopatkami,
narzędziami i doniczkami z sadzonkami w różnych stadiach wzrostu.
82
Kit położył Kate na pryczy, wyprostował się i sięgnął po gliniany dzbanek
u swych stóp. Powąchał zawartość, napełnił kamionkowy kubek i podał Kate.
- Proszę się napić.
Wzięła kubek z wdzięcznością i połykała łapczywie czystą chłodną wodę,
nie przejmując się, że kapie jej po brodzie. Strasznie chciało jej się pić. Skoń�
czywszy pić, oddała mu kubek i z zakłopotaniem otarła rękawem mokrą brodę
i usta. Wyjrzała przez górną połowę drzwi, którą Kit zostawił otwartą, na
zielony gąszcz róż.
- To jest niezwykłe.
Podążył wzrokiem za jej spojrzeniem.
- Myśmy to zbudowali - mruknął, jakby odgrzebując w pamięci coś dawno
zapomnianego.
- Kto?
- Ja razem z Ramseyem i Dandem... i Douglasem. - Popatrzył na nią. -
To tutaj się wychowałem. Tu nauczyłem się mówić, czytać, pisać. I tu nas
szkolono.
- Ale nie na księży - przypomniała.
Rozśmieszyło go to.
- Nie. Nawet ojciec Tarkin nie pogodziłby się z pomysłem zrobienia z księ�
ży skrytobójców.
- Skrytobójców? - Oniemiała.
Wzruszył ramionami.
- A jak nazwać kogoś, kogo się wyszkoliło po to, by go użyć jak broni?
Jak pani myśli, co mieliśmy tak naprawdę zrobić w Malmaison?
Nim zdążyła odpowiedzieć, już go nie było.
Skrytobójca.
To nie była jej sprawa. Ani straszne słowo, jakim się nazwał, ani nawie�
dzony wyraz jego oczu, ani gorzkie rozbawienie, z którym obserwował, jak
się od niego odwraca.
Bogu dzięki, że to powiedział, pomyślała rozzłoszczona. Ona wyobraża
go sobie jako oswojone jagnię, choć na każdym etapie ich podróży dostar�
czał jej dowodów, że jest wilkiem. Już nigdy o tym nie zapomni. Napięcie
ostatnich dni, brak snu i głód sprzysięgły się, by zmienić jej mimowolną
zależność od MacNeilla w coś... Nie! Nic zmieniło się w mniej niż nic.
83
Christian MacNeill wkrótce zniknie z jej życia. Nie musi rozmyślać o jego
przeszłości ani przyszłości. [ nie powinna. Ma się zająć własną historią i przy�
szłością.
Stukanie w ścianę szopy przerwało jej rozmyślania. Rozejrzała się i zobaczy�
ła dwóch mnichów przygarbionych po obu stronach kufra Grace, sapiących z wy�
siłku przy wnoszeniu ciężkiego bagażu. Kompletnie zapomniała o kufrze Grace.
Doprawdy, omal nie zapomniała, po co w ogóle odbywa tę podróż i jakie ma być
jej upragnione zakończenie. Dobrze zrobi, jeśli sobie przypomni.
Mnisi zerknęli na nią ukradkiem, upuścili kufer przy drzwiach i umknęli.
Wciąż czując się słaba, opadła na poduszkę. Musi wrócić do sił, a potem
ruszyć dalej do zamku Parnell. Zwariowana podróż stanie się anegdotą, któ�
rą uraczy markiza w trakcie jakiegoś obiadu w niedalekiej przyszłości.
Zastanowiła się, czy Kit coś jadł...
- Pani Blackburn? - Potężny brat Fidelis ukazał się w otwartych drzwiach
w towarzystwie zasuszonego białowłosego starowiny, który, jak podejrze�
wała Kate, prowadził infirmerię, ponieważ przyniósł ze sobą różne przykro
pachnące mikstury. Uznali widać, że zapadła w drzemkę, bo uciekli, pierw�
szy mamrocząc słowa przeproszenia z uśmiechem zakłopotania, drugi bur�
cząc pod nosem jakieś złośliwości.
Zaraz potem zjawił się nerwowy mały człowieczek, wcisnął w jej dłonie
talerz gorącej duszonej wołowiny i wycofał się za drzwi, gdzie czekał przy�
sadzisty mnich. Wygłodniała, z trudem zmusiła się, by powoli spożywać
smakowitą strawę. Gdy skończyła, świat wydał jej się lepszy i postanowiła
zapytać któregoś z następnych odwiedzających, dokąd poszedł Kit. Wkrót�
ce pojawiła się następna dwójka, by zabrać pusty talerz, ale zanim Kate zdą�
żyła zadać im pytanie, rzucili się pospiesznie do ucieczki.
Przez chwilę usiłowała zrozumieć, co się dzieje, ale gdy wreszcie to poję�
ła, uśmiechnęła się szeroko. Przysyłano ich parami, by mogli się wzajemnie
ochraniać. Przed nią! Nadzwyczajne! To zajmie chyba oddzielny rozdział
w jej książce: Szokowanie mężczyzn żyjących w celibacie. Nie mogła opa�
nować chichotu.
Kiedy brat Marcin i brat Fidelis zjawili się ponownie, tym razem, by zmie�
rzyć jej puls i ocenić jej bladość, spuściła nogi z pryczy. Obaj mnisi odsko�
czyli od niej, jakby miała jej wyrosnąć druga głowa.
- Proszę leżeć i wypoczywać, młoda damo! - skrzypiącym głosem zale�
cił stary brat Marcin, chowając się za brata Fidelisa, który starał się wyglą�
dać w sposób wzbudzający respekt. Niestety, zatroskana twarz przeczyła
wszelkiej groz
bie, którą sugerowała jego postura.
84
- Czuję się dużo lepiej - powiedziała, chociaż naprawdę zdawało jej się,
że zamiast stawów ma galaretę, i drapało ją w gardle. - Chciałabym zoba�
czyć się z panem MacNeillem.
- Przyjdzie, jak będzie pora - wykrztusił brat Marcin zza pleców brata
Fidelisa. Ten ostatni uśmiechnął się niewyraz
nie.
- Będę zatem musiała go poszukać.
- Nie może pani. Nie wolno! To wbrew regule!
- Nie jestem mnichem, więc wasza reguła do mnie się nie stosuje.
- Reguła stosuje się do każdego! Poza tym pan MacNeill jest zajęty przy�
gotowaniami do odjazdu.
- Co? - Nagle znikła cała jej beztroska. On ją opuszcza?
- Tylko na parę dni - powiedział brat Fidelis uspokajająco. - Dopóki nie
wydobrzeje pani na tyle, by móc podróżować. Ma pewne, hm... naglące
sprawy, których musi dopilnować.
- Jakie naglące sprawy? - spytała.
- Tego nie potrafię powiedzieć, pani Blackburn. Ale wiem, że poprosił
opata, żebyśmy się panią zaopiekowali pod jego nieobecność.
- Doprawdy? - spytała, dziwnie dotknięta, co było absurdalne, bo cóż
innego mógł zrobić, jak nie poprosić opata? Nie mógł przecież zostawić im
jej na progu i odjechać, jakby była podrzutkiem. Choć w gruncie rzeczy,
dlaczego nie?
- Ano tak- bąknął bezcielesny głos zza zwalistego Fidelisa. - Odjechał
jak wariat. Oto co świat mu zrobił.
Kate miała już dosyć złośliwych docinków starego mnicha.
- Nie zgadzam się prowadzić rozmowy z kimś, kogo nie widzę - burknę�
ła, zaglądając za brata Fidelisa.
Brat Marcin wyskoczył z przeciwnej strony, ująwszy się kościstymi dłoń�
mi pod wychudzone boki. '
- Dlatego wystrzegamy się towarzystwa kobiet, bracie Fidelisie - oświad�
czył ponuro. - Pięć minut w towarzystwie jednej z nich i widać aż zbyt wy�
raz
nie, jak są zatwardziałe i krnąbrne, samowolne i przekorne. Czyż nie?
- Nie całkiem.
- Co? - Brat Marcin zmierzył swego towarzysza spojrzeniem, które wy�
raz
nie podawało w wątpliwość jego lojalność.
- Złożyłem śluby, kiedy umarła moja matka. Miałem wtedy dziesięć lat. -
Okrągła twarz brata Fidelisa przybrała rozrzewniony wyraz. - Mama bardzo
mi się podobała. Miała włosy tak ciemne jak ta oto młoda dama. Zapomnia�
łem, jakie były ładne.
85
Kate uśmiechnęła się triumfalnie do starego mizoginisty, który bez słowa
podkasał habit i wypadł z szopy, zostawiając brata Fidelisa sam na sam z nią.
Wobec ucieczki towarzysza odwaga brata Fidelisa osłabła. Zaczął przesu�
wać się chyłkiem ku drzwiom. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum