[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Nie znajdowała żadnego innego powodu poza oskarże�
niem o śmierć Berenice.
Sir Ralph głęboko przeżył śmierć żony. Alayne zauwa�
żyła, z jakim smutkiem myślał o niej nawet po tak wie�
lu latach. Może baron Foulton z natury był podejrzliwy?
160
Wyglądał na zawistnego, złośliwego człowieka. Alayne
w głębi serca szczerze współczuła jego przyszłej żonie.
Jakiś czas potem, po skończonej uczcie, król Henryk we�
zwał do siebie Alayne. Poprzedzana przez służbę podeszła
bliżej. Król właśnie rozmawiał z jednym ze swoich notabli.
Odprawił go ruchem dłoni i zwrócił się do Alayne:
- Podejdz
bliżej, pani.
Alayne dygnęła i dała krok naprzód, niespokojna, co też
monarcha ma jej do powiedzenia.
- Jest naszym zwyczajem o tej porze roku spełniać róż�
ne prośby wiernych poddanych - zaczął z uśmiechem król.
- Niedawno dostaliśmy list od twojego ojca, w którym do�
magał się, abyś jak najszybciej wróciła do domu. Czy to jest
także twoim życzeniem? Ponoć ojciec wybrał ci kandyda�
ta na męża.
Alayne zbladła jak ściana. Z
wiat zawirował jej przed
oczami i przez moment myślała, że zemdleje.
- Nie, wasza królewska mość - powiedziała, z najwyż�
szym trudem zmuszając się do spokoju. - Błagam cię, abyś
odmówił życzeniu mego ojca. Chce wydać mnie za czło�
wieka, którego nie kocham i nie szanuję.
- Tak mi właśnie mówiono. Co gorsza, za człowieka,
który został wygnany z dworu w Poitiers za pogwałcenie
najświętszych zasad rycerstwa. - Król Henryk zmrużył
oczy i uważniej przyjrzał się Alaynie. Była naprawdę pięk�
na. Wymarzona niewiasta dla każdego mężczyzny i wspa�
niała nagroda dla dzielnego rycerza. - Czy w takim razie
zgadzasz się poślubić sir Ralpha de Banewulfa?
161
Alayne wzięła głęboki oddech. Wiedziała, że dłużej nie
może zwlekać z odpowiedzią. Nie miała wyboru. Z
lub al�
bo powrót do Francji, do ojca i nieunikniony związek z de
Braceyem. Baron de Robspierre wyraz
nie nie zamierzał zre�
zygnować. A skoro tak czy owak musiała wyjść za mąż...
Znała tylko jednego mężczyznę, z którym mogła pozostać
do końca życia. Człowieka, który w jej oczach w pełni za�
sługiwał na miano rycerza.
Nie było rady. Przeczuwała, że sir Ralph da jej choćby
namiastkę szczęścia.
- Jeśli sir Ralph wciąż jest skłonny uczynić mnie swoją
żoną, to z chęcią za niego wyjdę, najjaśniejszy panie.
Król uśmiechnął się z zadowoleniem. Sir Ralph nie pro�
sił go o wstawiennictwo, lecz z listu Eleonory jasno wyni�
kało, że był najlepszym kandydatem na męża dla pięknej
Alayne. Wszyscy mogli na tym skorzystać. Wszak dziew�
czyna potrzebowała ochrony przed knowaniami chciwego
i zachłannego ojca, a de Banewulf wciąż wodził za nią roz�
płomienionym wzrokiem.
Henryk nie chciał się wtrącać, ale nie mógł pozwolić,
aby dzielny rycerz pogrążył się w melancholii po śmierci
Berenice. Król miał wobec niego całkiem inne plany. Wie�
dział, że kraj stoi na krawędzi powstania lub wojny domo�
wej. W Anglii wrzało jak w ulu, a to głównie za sprawą
zdradzieckich namiestników, którzy do niedawna korzy�
stali z łask króla, aby teraz go zdradzić. Najgorszym wich�
rzycielem okazał się Thomas Becket. Henryk potrzebował
wszystkich swoich ludzi.
- Cieszy nas to, milady - powiedział. - Osobiście
162
zawiadomię sir Ralpha, że ślub odbędzie dzień po mszy
na Boże Narodzenie. - Odprawił ją ruchem ręki. - Idz

teraz i baw się dalej. Widzę, że już stoi do mnie długa
kolejka petentów.
Alayne rozejrzała się i zobaczyła, że wokół stołu istotnie
czekali notable z prośbami do króla.
Skłoniła się i odeszła. Serce zabiło jej gwałtownie, kie�
dy spostrzegła, że sir Ralph właśnie zmierzał w jej stronę.
Przystanęła. Zbliżył się z tym samym uśmiechem, co za�
wsze. Teraz jednak kości zostały rzucone i nie mogła już
uciec przed wyrokiem losu. Za dwa dni miała zostać żo�
ną sir Ralpha i na stałe zamieszkać w Banewulf. Obiecał,
że ich małżeństwo będzie tylko z nazwy, ale czy po ślubie
dotrzyma słowa?
- Alayne... - odezwał się Ralph i coś w jego głosie spra�
wiło, że na chwilę wstrzymała oddech. - Właśnie cię szu�
kałem. Mam dla ciebie niewielki prezent.
- Ja też coś przygotowałam, panie - powiedziała nie�
śmiało. - Drobny dar w podzięce za całą życzliwość, jaką
mi okazałeś. Zostawiłam go w komnacie. Myślałam, że do�
piero jutro...
Zrobiła dla niego pas z najprzedniejszej skóry, z sylwet�
kami wilka i niedz
wiedzia, naszywanymi paciorkami i zło�
tą nicią.
- Z chęcią go przyjmę - odparł Ralph. - Mój prezent
powinnaś obejrzeć dzisiaj, zanim udamy się na mszę.
Popatrzył na nią tak tęsknie, że serce w niej zamarło.
Stanęli w cieniu ogromnej kolumny, podtrzymującej wy�
soko sklepiony sufit wielkiej sali. Ralph sięgnął do sakiew-
163
ki wiszącej u pasa, wyjął niewielkie jedwabne zawiniątko
i podał je Alayne.
- To dowód mojej wiary. Wręczam ci go i uroczyście
proszę, żebyś została moją żoną.
Alayne drżącą dłonią przyjęła zawiniątko. Pomyślała,
że rycerz musiał dużo wcześniej słyszeć o intencjach króla.
Rozwinęła jedwab i ujrzała ciężki złoty krzyżyk, nabijany
perłami i rubinami. Cudowna rzecz, którą mogła nosić na
wstążce na szyi.
-Piękne... - szepnęła, zachwycona. - To będzie mój
największy skarb - dodała.
Wyciągnęła do niego rękę, a on odwrócił ją delikatnie
i złożył pocałunek na jej dłoni. Alayne poczuła dreszcz roz�
koszy. Z rozchylonymi ustami wpatrywała się w twarz sir
Ralpha. Po chwili wahania przyciągnął ją bliżej i drugim
pocałunkiem musnął jej karminowe wargi. Pogładził ją po
policzku i odstąpił pół kroku. Alayne przycisnęła rękę do
piersi, szeroko otwartymi oczami patrzyła na rycerza.
- Co odpowiesz? Zechcesz wyjść za mnie?
- Tak - wyszeptała niemal bez tchu. Wszystkie wątp�
liwości zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdż�
ki. - Z chęcią... i zgodnie z królewskim rozkazem.
- Z jakim rozkazem? - Ralph zmarszczył brwi, wyraz
nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum